مدح و وفات حضرت معصومه سلام الله علیها
اى دخـتــر و خــواهـر ولایت آیــیـــنــه ی مــــــادر ولایــت بر ارض و سما ملیكه در قـم آرام دل امــــــام هــــفــــتــــم معصومه به كُنیه وبه عصمت افـتــاده به خــاك پـایـت عفت دركوى تو زنده ، جان مرده بر خاك تو عرش سجده برده در قصر تو جـبـرئیل حاجب زُوّار تــو را بـهـشت واجــب گـفـتـند و شنیده اند ز آغــاز كزقم به جنان درى شود باز حــاجت نبُوَد مــرا بر آن در قــم بــاشــدم از بهشت بهتـر قم قبله ی خازن بهشت است این جا سخن از بهشت، زشت است قــم شهر مقـدس قــیــام است قــم خـانـه یــازده امــام است قــم تربت پاك پـیـكــر توست اینجا حــرم مُـطـهَّــر تــوست گر فاطمه(س) دفن شد شبانه نَـبــوَد ز حــریــم او نـشـانــه كى گفته نهان زماست آن قبر من یــافته ام كجــاست آن قبر آن قبــر كه در مدینه شد گــم پـیـدا شده در مـدیـنــه ی قــم روزى كه به قــم قـدم نهـادى قــم را شَــرَفِ مـدیـنــه دادى آن روز قــرار از مَلـك رفت ذكــر صلوات بــر فلـك رفت تابید چو مــوكـبت ز صـحرا شهر از تو شنید بـوى زهـرا درخاك رهت ز عجز ونـاله میریخت سرشك،همچو لالـه با گریه ی شوق وشاخه ی گـل بُــردنــد به نــاقه ات تـوسـل دل بود كه بود ، مـحـفـل تـو غــم گشت به دور محـمل تو آن پــیــر كه سید زمـان بـود رویش همه را چراغ جـان بود گــردیــد به گــردِ كـاروانـت شد پــاى بــرهنــه سـاربـانت بردند تُرا به گــریـه هــودَج تا خانه مـوسى اِبن خِــزرَج ازشــوق تـو اى بـتــول دوم قــم داد نــدا به مــردم قـــم كاى مردم قم به پاى خیزیـد از هــر در و بام گـل بریزید آذیــن به بهـشـت قــم ببندیـد نــامــوس خــدا مـرا پسـنـدید قــم شــام نـبود تا كـه در آن دشنــام دهـد كسى به مهـمـان قم شام نبود، تا كه از سنگ گـردد رخ میهمان زخون رنگ قــم كوفه نبود تا كه خـواهر بـیـند ســـر نى ، سر بـــرادر حاشا كه قــم این جـفـا پذیرد مهمان به خرابه جــاى گیرد بستند به گــرد میهمان صف قـم با صلوات و ؛شـام با كف «میثم»همه عمر آن چه را گفت در مدح و مصیبت شما گفت |